Historia

Według księgi założenia Biskupstwa Wrocławskiego wieś istnieje wg prawa niemieckiego od 1300 r. Była to wieś leżącą na skrzyżowaniu wielu dróg. Już w XIX wieku miało miejsce wiele historycznych odkryć we wsi i w jej okolicy.
Pierwsza wzmianka o kościele w Radzowicach pochodzi z 1524 r. W roku 1747 wybudowano nowy kościół ewangelicki, do którego jednak wstawiono ołtarz i ambonę ze starego kościoła. Jeden z dwóch dzwonów kościelnych nosi datę 1614. W Radzowickim kościele znajdowała się również piękna chrzcielnica, podobna jak w Pangau.
Kościół w Radzowicach okazał się w okresie kontrreformacji azylem dla Ewangewlików z okręgu Sycowa.
Oprócz Dziadowego Mostu do parafii Radzowice należał Syców, Nowa i Dolna Stradomia, Dziadowa Kłoda, Dalborowice i Gronowice.
Ostatnim ewangelickim pastorem był Fritz Helbig.
W Radzowicach działał również ewangelicki zakon sióstr oraz parafialne przedszkole. Szkoła w Radzowicach powstała w 1663 r. Ostatni budynek szkoły pochodzi z 1887 r.-zawierał 2 pomieszczenia klasowe i mieszkanie dla nauczyciela.
Przed II Wojną Światową Radzowice tworzyły własny okręg urzedowy. Po spisie ludności w 1939 wies liczyła 527 mieszkańców, a całkowita powierzchnia 1097 ha. Istniało 60 gospodarstw, 2 goścince, 1 piekarnia i sklep drobiowy. Wieś posiadała również rzemieślników: 2 stolarzy, kowala, szewca i krawcowe, siodlarza i krawca, poza tym 4 kołodziei i 3 murarzy. Ostatnim niemieckim burmistrzem był Willy Helbig.
Po II wojnie światowej pierwsi osadnicy pojawiają się w 1945 r. Napływowa ludność w głównej mierze pochodzi z okolic Dynowa, Dylągowej i Dąbrówki z terenu rzeszowszczyzny, dzisiejszego województwa podkarpackiego. Do tej grupy osadniczej dołączyli również mieszkańcy z innych rejonów Polski, m.in. z lubelskiego, wielkopolski i z centralnej Polski.
W 1946 rozpoczyna działalność miejscowa szkoła.
We wsi szybko nastąpiła integracja miejscowej ludności. W 1948 r. powstaje Ochotnicza Straż Pożarna w Radzowicach.